Koszyk
Już od tysiącleci obuwie pełni bardzo ważną funkcję w życiu człowieka. Początkowo służyło ono wyłącznie do ochrony stopy przed zimnem, wodą i zranieniami. Dopiero z biegiem czasu zaczęło spełniać funkcje estetyczne. Dzisiaj jest ono starannie dobierane do odpowiedniej okazji i ma stanowić idealne uzupełnienie stroju.
W pierwotnej formie but składał się z prostego kawałka splecionych traw lub niegarbowanej skóry przywiązanej do stopy. Pierwsza wzmianka na temat obuwia sięga około 3300 r. p.n.e. Były to nieprzemakalne buty wykonane z jeleniej skóry na niedźwiedziej podeszwie. Z kolei z malowideł naściennych w świątyniach egipskich możemy dowiedzieć się, że w Afryce już około 1500 r. p.n.e. noszono sandały wykonane z papirusu, czasem również ze skóry.
W starożytnym Egipcie, sandały, wykonane z papirusu i skóry, były wskaźnikiem statusu społecznego. Grecy wprowadzili różnorodność w formach obuwia, dostosowując je do różnych okoliczności i statusów społecznych, podczas gdy Rzymianie skoncentrowali się na funkcjonalności i trwałości, tworząc obuwie zdolne wytrzymać długie marsze. Co ciekawe, dzisiejsze sandały z odkrytymi palcami i stopami, które są wiązane kilkoma paskami, mają właśnie swój początek w starożytnej Grecji i Rzymie.
W Starożytności oprócz sandałów szyto również buty kryjące stopę. Jednakże szczególny rozkwit obuwia pełnego ma miejsce w średniowieczu. To właśnie w tym czasie pojawiły się buty z zadartymi szpicami, tzw. poulaine.
Poulaine, znane również jako ,,crakows" lub ,,crackowes", to styl obuwia popularny w Europie od końca XIV do końca XV wieku. Charakterystyczną cechą poulaine było bardzo długie i spiczaste noski, które czasami były tak długie, że wymagały wsparcia z materiału lub były wypełnione, aby utrzymać kształt. Długość nosków często była przesadzona i mogła symbolizować status społeczny. Noski osiągały różne długości, od umiarkowanie długich do ekstremalnie długich, które praktycznie uniemożliwiały normalne chodzenie. Moda na poulaine wywoływała wiele kontrowersji i nawet była przedmiotem regulacji prawnych, które próbowały ograniczyć długość nosków ze względów praktycznych i moralnych. Pomimo to, poulaine pozostaje jednym z najbardziej rozpoznawalnych i charakterystycznych trendów w historii obuwia średniowiecznej Europy.
Renesans przyniósł ze sobą zamiłowanie do bardziej zróżnicowanych i ozdobnych form, w tym eleganckie pantofle, które były popularne wśród europejskich elit. Z kolei około 1415 r. prym zaczyna wieść lekko zaostrzone obuwie, które charakteryzuje się już właściwymi proporcjami. Po roku 1445 wraca moda na obuwie wydłużone.
W XIV wieku powstają również lekkie drewniaki, zwane pianelle. Ten typ butów dodawał wzrostu oraz chronił przed błotem, co szczególnie przypadło do gustu Włochom. Pianelle wykonane z drewna i często dekorowane drogimi materiałami, podkreślały status społeczny noszących. Ich wysokość symbolizowała pozycję społeczną, lecz chodzenie w nich było niewygodne i mogło prowadzić do problemów z równowagą. Mimo to, pianelle stały się ikoną renesansowej mody, zanim zanikły ze względów praktycznych i zmian w trendach. Ich ekstrawagancki design nadal inspiruje i przypomina o dawnych trendach w obuwiu.
Po przeminięciu mody na buty z zadartymi szpicami przychodzi czas na buty szerokie jak płetwy, tzw. kacze dzioby.
Około 1600 roku pojawiły się mokasyny, które były noszone przez Babilończyków. Następnie:
· Początkiem wieku XVII do płaskich butów zaczęto dodawać obcasy. W tym czasie obuwie kobiece posiadało średniej wielkości obcas i często wykonywane było z jedwabnej tkaniny.
· W połowie XVII wieku na skórzanym obuwiu damskim zaczęto również wybijać drobne, ażurowe motywy. W tym czasie zachodziły także pewne zmiany w obuwiu męskim.
· Od lat pięćdziesiątych XVII wieku utrzymywała się forma trzewika sięgającego kostki z nieco wyższym przodem, wydłużonym i ściętym w kształt prostokąta końcem.
Diametralną zmianę stylu obuwia datuje się na rok 1772, kiedy to obcasy zostały obniżone, a nawet zaczęły znikać z mody dworskiej. W tym samym czasie jedwabie zostały zastąpione bardziej wygodną i dostępną skórą. Obcasy wróciły do mody dopiero w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Obuwie damskie miało wówczas wysoką cholewkę, która była sznurowana lub zapinana na szereg guzików. Moda damska zaczęła nabierać tempa w I połowie XX wieku, wtedy to przyszła pora na wyższe buty. Wówczas zadaniem obuwia damskiego było wysmuklenie i podkreślenie sylwetki. Bardzo istotne w tworzeniu mody okazały się: kolor, wzór oraz detale
Przez wieki obuwie robione było ręcznie. Mechaniczna produkcja obuwia została zapoczątkowana dopiero wraz z pojawieniem się maszyny do zszywania części cholewki w 1845 r. Kolejny progres w wykonywaniu obuwia związany był z łączeniem cholewki z podeszwą z użyciem kołkowarki. Zastosowanie nowoczesnej technologii oraz wyspecjalizowanych maszyn obuwniczych miało istotny wpływ na czas produkcyjny obuwia. Dawniej w ciągu jednego dnia rzeźbiona była tylko jedna para obuwia. W czasach obecnych są to niewspółmiernie większe ilości.
W XX wieku obuwie przeszło znaczącą transformację, ewoluując od czysto funkcjonalnych form do stania się kluczowym elementem mody i wyrazu osobistego. Trendy, innowacje i wpływ kultury popularnej na obuwie, takie jak wprowadzenie sportowego obuwia i sneakersów, zrewolucjonizowały sposób, w jaki postrzegamy buty. Wprowadzenie nowoczesnych technologii i rosnąca świadomość ekologiczna jeszcze bardziej przyspieszyły te zmiany, wpływając na projektowanie i produkcję obuwia. Dzięki temu obuwie stało się nie tylko wyrazem indywidualnego stylu, ale także nośnikiem wartości zrównoważonego rozwoju, łącząc estetykę z odpowiedzialnością.
W tym środowisku powstały marki takie jak Wojas, które stały się liderami branży obuwniczej w Polsce. Więcej o historii naszej marki przeczytasz w zakładce O nas.
